W co, po co i jak się bawić na zajęciach języka angielskiego w klasach 1–3?! Zabawa uczy. To prawda – ale czy każda? I czy każda w równym stopniu? Czy lekcja angielskiego staje się automatycznie lepsza wtedy, gdy dzieciaki więcej się bawią...? Jak potrzebę zabawy uzasadnić ważnym dorosłym: dyrektorowi szkoły (którego być może drażni hałas na angielskim...), rodzicom (którzy być może woleliby poważną naukę gramatyki od pierwszej klasy...), a może też samym sobie (choć może nie do końca lubimy leżenie z dziećmi na dywanie czy przebieranie się za śmieszne stwory...)?

Początek roku szkolnego to tradycyjny już czas życzliwych pytań pod moim adresem, typu „Jak tam, panie Dyrektorze, gotowi do pracy?!” albo „Cieszy się Pan z powrotu do szkoły po wakacjach?”. Odpowiadam, że gotowi chyba jesteśmy, choć z roku na rok kosztuje to coraz więcej wysiłku, ale naturalną (jeszcze) radość z rozpoczęcia roku szkolnego skutecznie mąci obawa, jakie to niemiłe niespodzianki przyniesie życie. Na dyrektorów szkół, szczególnie w dużym mieście, czeka ich bowiem dzisiaj bardzo wiele. Nie tylko spowszedniałe już nagłe odejścia nauczycieli i gorączkowe poszukiwanie kandydatów na ich miejsce. Także wciąż kręcące się koło ruletki, którą imitują rodzicielskie decyzje o zmianie szkoły, nawet dzień przed końcem wakacji, co ma swoje konsekwencje ekonomiczne i organizacyjne. Albo przebój tego lata, czyli kumulacja licealna i rozpaczliwa walka o ograniczenie jej skutków…

W co, po co i jak się bawić na zajęciach języka angielskiego w klasach 1–3?! Zabawa uczy. To prawda – ale czy każda? I czy każda w równym stopniu? Czy lekcja angielskiego staje się automatycznie lepsza wtedy, gdy dzieciaki więcej się bawią...? Jak potrzebę zabawy uzasadnić ważnym dorosłym: dyrektorowi szkoły (którego być może drażni hałas na angielskim...), rodzicom (którzy być może woleliby poważną naukę gramatyki od pierwszej klasy...), a może też samym sobie (choć może nie do końca lubimy leżenie z dziećmi na dywanie czy przebieranie się za śmieszne stwory...)?

W edukacji szkolnej nie możemy zapomnieć o tym, że nasi uczniowie staną się kiedyś osobami dorosłymi, opuszczą szkoły i będą musieli sobie radzić we współczesnym świecie mając do dyspozycji to, co czego nauczyli się na zajęciach szkolnych. Szkoła powinna zatem ciągle zmieniać się, tak jak zmienia się świat, w którym żyjemy. Nie może pozostać z tyłu, powinna „nadążać” za różnymi zmianami, które we współczesnym świecie zachodzą

W co, po co i jak się bawić na zajęciach języka angielskiego w klasach 1–3?! Zabawa uczy. To prawda – ale czy każda? I czy każda w równym stopniu? Czy lekcja angielskiego staje się automatycznie lepsza wtedy, gdy dzieciaki więcej się bawią...? Jak potrzebę zabawy uzasadnić ważnym dorosłym: dyrektorowi szkoły (którego być może drażni hałas na angielskim...), rodzicom (którzy być może woleliby poważną naukę gramatyki od pierwszej klasy...), a może też samym sobie (choć może nie do końca lubimy leżenie z dziećmi na dywanie czy przebieranie się za śmieszne stwory...)?

Czy wiecie skąd się wzięło słowo idiota? Pochodzi od greckiego ἰδιώτης, idiōtēs (od ἴδιος, idios) co znaczy: "indywidualny", "niezależny", "samodzielny", "prywatny", "posiadacz samego siebie”. Mianem takim określano osoby pozostające w stanie naturalnym, pozbawione standardowej edukacji, nieobrobione przez system kształcenia i wychowania. Idiota zajmował się sobą, sprawami prywatnymi, indywidualnym rozwojem według własnych zasad - zostawiając sprawy publiczne swemu biegowi

W co, po co i jak się bawić na zajęciach języka angielskiego w klasach 1–3?! Zabawa uczy. To prawda – ale czy każda? I czy każda w równym stopniu? Czy lekcja angielskiego staje się automatycznie lepsza wtedy, gdy dzieciaki więcej się bawią...? Jak potrzebę zabawy uzasadnić ważnym dorosłym: dyrektorowi szkoły (którego być może drażni hałas na angielskim...), rodzicom (którzy być może woleliby poważną naukę gramatyki od pierwszej klasy...), a może też samym sobie (choć może nie do końca lubimy leżenie z dziećmi na dywanie czy przebieranie się za śmieszne stwory...)?

Często używam w dyskusjach pewnego argumentu, który niestety nie cieszy się entuzjastyczną reakcją rozmówców. Podam dwa przykłady – pytam dyskutantów: Czy istnieje nauczyciel, który chce specjalnie źle nauczać? Czy uczniowie chcą się nudzić w szkole?