Goethe Institut w Warszawie:

Generowanie gwarantowane – moda między sztuką a techniką

W czasach, gdy nawet dla high-techowych okularów Googla poszukuje się estetycznej oprawy, dizajnerzy udowadniają, że połączenie sztuki, technologii i mody jest najbardziej obiecujące wtedy, gdy aspekt technologiczny służy realizacji pomysłowej idei.

Utrata kontroli

Na początku marca 2013 roku firma Solid Gold Bomb trafiła na pierwsze strony gazet. Ta pochodząca z Kanady, a obecnie mająca swoją siedzibę w Massachusetts, marka modowa, która jeszcze przed paroma laty produkowała w Düsseldorfie a następnie w Metzingen, wystawiła przez Amazon na sprzedaż T-shirty, na które na Facebooku i Twitterze oburzyła się społeczność światowa. Powodem było to, że program komputerowy, który wybierał ze słownika częściowo automatycznie i przypadkowo sformułowania znajdujące się potem na T-shirtach, wygenerować miał zdania, które nawoływały do gwałtów i zbrodni, a teksty na koszulkach nie zostały skontrolowane przed wypuszczeniem ich na rynek.
41.121.250.000.000 motywy

Mieszkająca w Berlinie dziennikarka i pisarka Kathrin Passig, która stała się znana po wygranej w renomowanym niemieckojęzycznym konkursie literackim Ingeborg-Bachmann-Preis w 2006 roku oraz jako współzałożycielka berlińskiej sieci kreatywnej Zentrale Intelligenz Agentur, zawczasu się zabezpieczyła. Aby przy jej produktach Zufallsshirt nie zdarzyła się podobna wpadka, teksty na sprzedawanych przez nią T-shirtach pochodzą do zaprzyjaźnionych autorów – i od niej samej. Zufallsshirt reklamuje slogan „Kup teraz. Ta koszulka nigdy się już nie powtórzy!“. Pomysł polega na tym, że z ogromnej liczby krótkich tekstów, czcionek, wzorów i obrazów








w sklepie internetowym firmy Spreadshirt program generuje dla klientów motywy, które w swojej kombinacji są niemalże niepowtarzalne. Passig wychodzi z założenia, że z grubsza licząc jest 41.121.250.000.000 różnych wzorów.
Masz nową wiadomość

Koncepcja Passig reprezentuje pewien trend w łączeniu sztuki, mody oraz technologii. Technologia nie jest częścią stroju, nie łączy się więc bezpośrednio z materiałem, gdy odzież jest noszona. Dużo częściej znajduje zastosowanie jedynie na etapie produkcji i pozostawia zaledwie jakiś ślad, będący jednak bardzo charakterystycznym wzorem lub motywem. I tak na przykład berlińska marka Trikoton odniosła w ostatnich latach sukces na polu generatywnego projektowania odzieży dzięki interaktywnym procesom produkcji. Firma została założona w 2010 roku przez projektantkę mody Magdalenę Kohler, projektantkę produktów Hanna Wiesener oraz projektanta interakcji Hannesa Nützmanna. Zasada Trikoton jest następująca: klienci na stronie internetowej marki zostawiają nagrane swoim głosem wiadomości albo nagrywają piosenki, których charakterystyczne elementy po zdygitalizowaniu są odzwierciedlane w ściegu, jakim robione są ubrania, dając im przez to osobistą nutę. Marka współpracuje z lokalnymi manufakturami i artystami. Swoją pracę projektanci nazywają szczególną „kombinacją tradycyjnego rękodzieła i wysokiego zaawansowania technologicznego“.
Wyczuwając puls

Podobna generatywna zasada stosowana jest w Projekt TK 730 (2011) przez czterech działających w Holandii dizajnerów, do których należy również niemiecka artystka Anja Hertenberger. Zamiast głosu w tym przypadku wprowadzany jest tekst na maszynie do pisania, która generuje wzór. Maszyna została odpowiednio przerobiona po kątem estetycznym. Jako rodzaj zaprojektowanego obiektu artystycznego wzmacnia sensoryczny odbiór produktu i projektu. W bardziej minimalistyczny sposób podeszła do sprawy pochodząca z Barcelony a mieszkająca w Berlinie młoda projektantka Alba Prat. Jej kolekcja „syn chron“ nawiązuje do synestetycznej instalacji pod tym samym tytułem stworzonej przez Carsten Nicolai. Na podstawie wyników pulsu Prat, który rejestrowany był po każdej aktywności fizycznej, generowane są wzory nawiązujące do obydwu częstotliwości oraz niebieskie i czerwone ściegi. Za realizację tego pomysłu Prat otrzymała nagrodę publiczności w ramach konkursu H&M Design Award 2013. Z dnia na dzień jej kolekcja stała się najczęściej cytowanym na blogach przykładem generatywnego projektowania mody.

Tekstylna komunikacja, która może w zabawny sposób być tworzona pomiędzy kilkoma osobami, była pomysłem grupy DADAgear. Urodzona w Hamburgu artystka medialna Anika Hirt, mieszkający obecnie w Monachium projektant Onur Sönmez z Izmiru oraz włoski artysta Mauro Arrighi zastosowali w ramach tego projektu zasady doboru losowego, które wywodzą się z dadaizmu lat 1920-tych.






Postrzegane jako „projekt technologiczny, happening i elektroniczno-generatywne narzędzie poetyckie“ bluzy z kapturem DADAgear trafiają na scenę jako narzędzia do tworzenia Poetry Slam. Wyposażone w czujniki dotyku, technologię bluetooth i połączone z bazą dźwięków i nagranych słów bluzy tworzą tym bardziej skomplikowane teksty literackie, im więcej uczestników się wzajemnie dotyka. Można powiedzieć: „Zufallsshirt 2.0.“.

W czasach, gdy nawet dla high-techowych okularów Googla poszukuje się estetycznej oprawy, dizajnerzy udowadniają, że połączenie sztuki, technologii i mody jest najbardziej obiecujące wtedy, gdy aspekt technologiczny służy realizacji pomysłowej idei.
Utrata kontroli

Na początku marca 2013 roku firma Solid Gold Bomb trafiła na pierwsze strony gazet. Ta pochodząca z Kanady, a obecnie mająca swoją siedzibę w Massachusetts, marka modowa, która jeszcze przed paroma laty produkowała w Düsseldorfie a następnie w Metzingen, wystawiła przez Amazon na sprzedaż T-shirty, na które na Facebooku i Twitterze oburzyła się społeczność światowa. Powodem było to, że program komputerowy, który wybierał ze słownika częściowo automatycznie i przypadkowo sformułowania znajdujące się potem na T-shirtach, wygenerować miał zdania, które nawoływały do gwałtów i zbrodni, a teksty na koszulkach nie zostały skontrolowane przed wypuszczeniem ich na rynek.
41.121.250.000.000 motywy

Mieszkająca w Berlinie dziennikarka i pisarka Kathrin Passig, która stała się znana po wygranej w renomowanym niemieckojęzycznym konkursie literackim Ingeborg-Bachmann-Preis w 2006 roku oraz jako współzałożycielka berlińskiej sieci kreatywnej Zentrale Intelligenz Agentur, zawczasu się zabezpieczyła. Aby przy jej produktach Zufallsshirt nie zdarzyła się podobna wpadka, teksty na sprzedawanych przez nią T-shirtach pochodzą do zaprzyjaźnionych autorów – i od niej samej. Zufallsshirt reklamuje slogan „Kup teraz. Ta koszulka nigdy się już nie powtórzy!“. Pomysł polega na tym, że z ogromnej liczby krótkich tekstów, czcionek, wzorów i obrazów








w sklepie internetowym firmy Spreadshirt program generuje dla klientów motywy, które w swojej kombinacji są niemalże niepowtarzalne. Passig wychodzi z założenia, że z grubsza licząc jest 41.121.250.000.000 różnych wzorów.
Masz nową wiadomość

Koncepcja Passig reprezentuje pewien trend w łączeniu sztuki, mody oraz technologii. Technologia nie jest częścią stroju, nie łączy się więc bezpośrednio z materiałem, gdy odzież jest noszona. Dużo częściej znajduje zastosowanie jedynie na etapie produkcji i pozostawia zaledwie jakiś ślad, będący jednak bardzo charakterystycznym wzorem lub motywem. I tak na przykład berlińska marka Trikoton odniosła w ostatnich latach sukces na polu generatywnego projektowania odzieży dzięki interaktywnym procesom produkcji. Firma została założona w 2010 roku przez projektantkę mody Magdalenę Kohler, projektantkę produktów Hanna Wiesener oraz projektanta interakcji Hannesa Nützmanna. Zasada Trikoton jest następująca: klienci na stronie internetowej marki zostawiają nagrane swoim głosem wiadomości albo nagrywają piosenki, których charakterystyczne elementy po zdygitalizowaniu są odzwierciedlane w ściegu, jakim robione są ubrania, dając im przez to osobistą nutę. Marka współpracuje z lokalnymi manufakturami i artystami. Swoją pracę projektanci nazywają szczególną „kombinacją tradycyjnego rękodzieła i wysokiego zaawansowania technologicznego“.
Wyczuwając puls

Podobna generatywna zasada stosowana jest w Projekt TK 730 (2011) przez czterech działających w Holandii dizajnerów, do których należy również niemiecka artystka Anja Hertenberger. Zamiast głosu w tym przypadku wprowadzany jest tekst na maszynie do pisania, która generuje wzór. Maszyna została odpowiednio przerobiona po kątem estetycznym. Jako rodzaj zaprojektowanego obiektu artystycznego wzmacnia sensoryczny odbiór produktu i projektu. W bardziej minimalistyczny sposób podeszła do sprawy pochodząca z Barcelony a mieszkająca w Berlinie młoda projektantka Alba Prat. Jej kolekcja „syn chron“ nawiązuje do synestetycznej instalacji pod tym samym tytułem stworzonej przez Carsten Nicolai. Na podstawie wyników pulsu Prat, który rejestrowany był po każdej aktywności fizycznej, generowane są wzory nawiązujące do obydwu częstotliwości oraz niebieskie i czerwone ściegi. Za realizację tego pomysłu Prat otrzymała nagrodę publiczności w ramach konkursu H&M Design Award 2013. Z dnia na dzień jej kolekcja stała się najczęściej cytowanym na blogach przykładem generatywnego projektowania mody.

Tekstylna komunikacja, która może w zabawny sposób być tworzona pomiędzy kilkoma osobami, była pomysłem grupy DADAgear. Urodzona w Hamburgu artystka medialna Anika Hirt, mieszkający obecnie w Monachium projektant Onur Sönmez z Izmiru oraz włoski artysta Mauro Arrighi zastosowali w ramach tego projektu zasady doboru losowego, które wywodzą się z dadaizmu lat 1920-tych.






Postrzegane jako „projekt technologiczny, happening i elektroniczno-generatywne narzędzie poetyckie“ bluzy z kapturem DADAgear trafiają na scenę jako narzędzia do tworzenia Poetry Slam. Wyposażone w czujniki dotyku, technologię bluetooth i połączone z bazą dźwięków i nagranych słów bluzy tworzą tym bardziej skomplikowane teksty literackie, im więcej uczestników się wzajemnie dotyka. Można powiedzieć: „Zufallsshirt 2.0.“.

http://www.goethe.de/ins/pl/lp/kul/dup/dtr/dth/pl10771851.htm 2013-04-04