Nie da się żyć bez żadnej presji. Ale z drugiej strony, kto nie próbuje z presją powalczyć...? Nasi bohaterowie chowają się przed nią do wanny albo ruszają na wycieczkę objazdową po europejskich zoo. W czasach, kiedy etos (czyli zbiór obowiązkowych zadań wynikających z określonych w pewnej grupie wartości) jest już mglistą kategorią, powinność i to, że „po prostu musimy“ bywa bardzo problematyczne. I pewnie dlatego w polskich i niemieckich opowieściach o „chcieć, a musieć“ zaskakująco dużo emocji. „Jestem robotem, bez wyłącznika, bez woli – to już nie boli / Jestem robotem, choć wielką mam ochotę od elektryki się odłączyć“ – wyśpiewuje elektroniczny głos w piosence polskiego zespołu Beneficjenci Splendoru. W rytm tych słów w czarno-białym kadrze wideoklipu porusza się postać z kartonowym pudłem zamiast głowy, próbująca uciec z biurowej dzielnicy Warszawy. To dosyć ekstremalna artystyczna wizja tego, jak wygląda przymus (pracownika korporacji). Co zaskakujące, taką wizję przymusu ma wielu z naszych rozmówców. Swój czas wolny, życie rodzinne, a nawet emocjonalne oceniają poprzez paradygmat produktywności, świetnie przy tym wiedząc, że to prawdopodobnie droga na manowce. „Powinnam wytwarzać PKB“, „muszę być na czasie z filmami i książkami“, „niepokoi mnie, kiedy nic nie robię, na szczęście zawsze myślę“ – mówią i Niemcy, i Polacy. Opowiadają, że przeceniają swoje możliwości, a później naprawdę muszą zrobić kilka rzeczy naraz. A przecież to niemożliwe.

Nie wiadomo skąd wzięło się przekonanie, że dziś szkoła polska koncentruje się wyłącznie (lub bardzo mocno) na przygotowaniu młodzieży do rynku pracy – takie głosy ciągle pojawiają się w debacie publicznej. Moim zdaniem to jeden z powszechniejszych mitów funkcjonujących w świadomości osób wypowiadających się o systemie edukacji. Tego akurat szkoła nie robi prawie wcale, a uczelnie wyższe rzadko. Może o tym świadczyć liczba zarejestrowanych bezrobotnych osób w wieku do 25 lat

Ciągle zastanawiam się, jak sprawić, żeby moi uczniowie czytali lektury. Nie czytają, trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. Znają treść ze streszczeń, opracowań, tak licznych w Internecie. A ja się uparłam, żeby zaglądali do książek. Czasami mi się to udaje, tak jak ostatnio przy omawianiu „Wesela” Wyspiańskiego

ViNATi Marius Zolkevka - Najlepszy Wykonawca Myspace w 2013 w kategorii "Rock" i w kategorii "Wszyscy", wielokrotny zdobywca list przebojów w różnych radiach, współpracujący z Pałacem w Wilanowie, gitarzysta, kompozytor,lider zespołu SUNDARAM

Myśląc o zmieniającym się świecie i próbując znaleźć w nim (nowe?) miejsce (i nową rolę?) szkoły, powinniśmy próbować patrzeć na problemy oświaty z różnych punktów widzenia. Mamy przecież do czynienia z wieloma wymiarami, wieloma warstwami znaczeń, złożonymi relacjami, jawnymi lub ukrytymi problemami. Czy warto zmieniać perspektywę patrzenia na szkołę i uczenie się?

Zapraszam lektorów, niezależnie od języka jakiego uczą, na warsztaty z zakresu skutecznej analizy potrzeb, układania programu szkolenia oraz motywacji uczestników szkolenia. Podczas naszego spotkania będę skupiała się na praktycznych umiejętnościach więc pewne jest jedno na tych warsztatach będziecie Państwo pracowali równie ciężko co ja. Szkolenie obejmuje 6 godzin zegarowych plus 2 przerwy 15 minutowe i jedna 30 minutowa.

Tematy ważne dla oświaty w Rzeczpospolitej raczej nietrudno wymienić – wystarczy przejrzeć zasoby Edunews.pl, Edustore.eu, Edukacji i Dialogu, czy Osi Świata… Nie będę ich tu wyliczał. Jest ich wiele. To ważkie tematy, bo mówią między innymi o przestrzeni uczenia się, o krajobrazie edukacyjnym, o umiejętności uczenia się...

Był rok 1960. Szczupły, niepozorny pan wysiadł z autobusu i zaczął iść w kierunku stojącego na uboczu domu. Ale do drzwi już nie dotarł. Po drodze został obezwładniony i uprowadzony przez doskonale wyszkolony oddział agentów, a kilka dni później przetransportowany z Argentyny do Izraela. Tym szczupłym, niepozornym panem był zbrodniarz wojenny SS-Obersturmbannführer Adolf Eichmann, mózg i wykonawca planu Ostatecznego Rozwiązania Kwestii Żydowskiej. Od chwili tego bez wątpienia jednego z najbardziej spektakularnych porwań w historii XX wieku, opinia publiczna codziennie zarzucana była dziesiątkami informacji na temat kolejnego spektakularnego wydarzenia, które niebawem miało nastąpić: jego procesu sądowego. Z całego świata do Izraela zaczęli napływać dziennikarze i korespondenci, łącznie przybyło ich około siedmiuset. Największe wrażenie zrobiła redakcja kultowego magazynu The New Yorker, która na swojego wysłannika wybrała Hannah Arendt: filozofkę, uczennicę Martina Heideggera, autorkę słynnego dzieła Korzenie totalitaryzmu i Żydówkę, która ze względu na Holokaust emigrowała wraz z mężem z Europy w 1940 roku.