W jaki sposób się uczymy? I dlaczego w ogóle musimy się uczyć? Dlaczego nie rodzimy się z wiedzą konieczną do życia? Po co w ogóle musimy się uczyć? – nad tymi i wieloma innymi zagadnieniami zastanawia się Stanislas Dehaene, wybitny neuronaukowiec poznawczy, sięgając do najnowszych odkryć z dziedziny psychologii, pedagogiki, neurobiologii i informatyki, pokazuje, na czym polega i jak przebiega proces uczenia się

Mało kogo jeszcze dziwi, że w szkole wykorzystywane są komputery, tablety, tablice interaktywne. Już od dobrych kilku lat dzieci uczące się w klasach 1–3 szkoły podstawowej kodują, poznają nowe narzędzia cyfrowe, odkrywają internet. Przynosi to dużo dobrego, zwłaszcza jeśli nie brakuje czasu na zabawę, eksperymentowanie i uważne eksplorowanie tajemnic technologii. I chociaż kusi, by stwierdzić, że tej obecnie dzieci mają wokół siebie aż nadto, to z drugiej strony warto sięgać po narzędzia, które pozwolą dzieciom bardziej świadomie i bezpiecznie w tej cyfrowej rzeczywistości funkcjonować

Wspieranie należy zacząć od zidentyfikowania problemu i potrzeb dziecka oraz od uznania tego, na co mamy wpływ, a czego nie możemy kontrolować. Gdy dzieci odczuwają trudne emocje związane z pandemią, ważne jest, aby je znormalizować, czyli po prostu uznać

Istnieje wiele interaktywnych tablic, na których możemy pracować z uczniami. Każda ma swoje plusy i minusy. Wypróbowałam wiele z nich, ale zdecydowanie najlepiej pracuje mi się na Muralu, gdyż jako nauczyciel otrzymałam bezpłatny dostęp do konta z wieloma funkcjami. Mogę tworzyć przestrzenie do pracy, prywatne pokoje oraz tablice. Mogę zaprosić uczniów na stałe – jeśli założą na Muralu darmowe konta i skorzystają z mojego zaproszenia, będą mogli współpracować na moich tablicach i zakładać swoje. Na koncie dla edukacji mam możliwość zaprosić do 100 członków. Istnieje też druga – prostsza opcja – ja tworzę tablicę, wysyłam uczniom link, a oni bez logowania się mogą na tej tablicy pracować jako Visitors (odwiedzający)

Proste pomysły, które przestawię korzystając z artykułu Lori Desautels, nadają się zarówno do klas pracujących stacjonarnie i zdalnie. Wydaje mi się, że szczególnie w czasach pandemii, gdy stres jest wszechobecny i rozpraszający te pomysły mogą być przydatne

Muszę przyznać, że gdyby nie było to niestosowne, a temat poważny, ryczałbym ze śmiechu, czytając doniesienia o klęsce zdalnej edukacji. Najzabawniejsze wydaje mi się ogólne zdziwienie i zaskoczenie obserwowaną rzeczywistością. Do znudzenia powtarzam wszystkim zdumionym, że to, co wreszcie widzą, nie zaistniało rok temu i nie jest konsekwencją spożywania mięsa nietoperzy. Zamiast się irytować i ciskać gromy na Microsoft i lekcje on-line, powinni raczej być wdzięczni wirusowi, że pozwolił im na wgląd w coś, co działało, jak widać, poza ich świadomością

Schematy/rutyny widocznego myślenia zostały opracowane przez zespół badaczy z Uniwersytetu Harvarda w ramach projektu Visible Thinking w Project Zero. Są to praktyki, które kierują procesami myślowymi i stymulują ich aktywność

Dziennik refleksji edukacyjnych. Zamiast punktozy i obszernej dokumentacji. Gdzieniegdzie już tak się dzieje - dziennik refleksji jest element dokumentacji rozwojowej, potrzebnej do awansu zawodowego. Zamiast zbierania zaświadczeń o uczestnictwie w szkoleniu, kursie, konferencji, zamiast zbierania pisemnych potwierdzeń i podziękowań jest pisanie dziennika refleksji, np. edukacyjnych. Czyli opowiadanie własnymi słowami, własnymi przemyśleniami o udziale w szkoleniu czy webinarium. Byłem, uczestniczyłem... ale co z tego dla mnie wynika? Z jednej strony to forma notatki z wbudowaniem nowej wiedzy do już istniejącego konstruktu (własna wiedza). Co jest łatwiej zebrać: dyplomy i zaświadczenia czy spisane refleksje? A co łatwiej ocenić: przekartkować zaświadczenia o uczestnictwie, policzyć punkty czy przeczytać tekst z dziennika refleksji? Ja tymczasem od kilkunastu lat piszę bloga (wcześniej także w brulionie papierowym)