korepetycje angielski korepetycje niemiecki
Nie jesteś zalogowany.
Nie masz konta?

Goethe-Institut: DOŚWIADCZENIE CIAŁA. Niemiecka Platforma Tańca 2020
Niemiecka Platforma Tańca 2020
DOŚWIADCZENIE CIAŁA

Taniec – jak każda inna forma sztuki – wymaga aktywnej obecności niezależnego ciała, otwartego umysłu i krytycznego myślenia. W jaki sposób oddać ruch sceniczny, opowiedzieć o niepowtarzalnych przeżyciach i przekazać wyjątkowe doświadczenia zmysłowe? Jaka forma przekazu najlepiej uchwyci poszczególne momenty? Relacja Anny Nowickiej wzbogacona o elementy dźwiękowe i wizualne.

Zamknij oczy. Wykonaj powoli wydech i wyobraź sobie, że stoisz na scenie. Zaczynasz tańczyć. Wykonujesz wszystkie ruchy z pasją, gracją i precyzją. Widzowie są ożywieni. Wykonaj wydech. Z łatwością zmieniasz style tańca i układy choreograficzne. Z wydechem scena zaczyna wirować. Twoje ciało podąża za odczuciami płynącymi z twoich organów. Komponujesz grupowy taniec komórek. Nie jesteś sama. Z kolejnym wydechem zatrzymujesz się. Stoisz tyłem. Straciłaś głowę. Przygarbiona w półcieniu, odnajdujesz niekontrolowany, złowieszczy śmiech, który stopniowo porywa całe twoje ciało i przeradza się w masową demonstrację siły. Wykonaj wydech. Pożądanie miesza się z winem i rozmazuje rzeczywistą przestrzeń. Mityczna rzeczywistość przesiąka przez scenę. Czas ustaje. Wykonaj wydech. Zapada ciemność, w której samotnie powtarzasz codzienne czynności. Widzowie słyszą dźwięk otwierania puszki, ale twoje ręce pozostają puste. Słyszą bitwy, które wygrywasz, ale na scenie stoisz sama. Wykonaj wydech. Twoje ciało ulega fragmentyzacji. Ruch, twarz, głos rozbrzmiewają polifonicznie w zdecentralizowanej przestrzeni. Nie jesteś sobą. Nie chcesz być sobą. Wykonaj wydech. Słyszysz: „Bądź sobą!”. Starasz się przypomnieć sobie siebie, wyłonić się spod naleciałości społeczeństwa, pozostałości rodziny i kulturowych przekonań. Półnaga, wykonujesz ekstatyczny taniec. Rytmicznie, zaciekle powtarzasz w kółko rozpoznawalne gesty. Wykonaj wydech. Poprzez głośne techno słyszysz tekst: „Uspokój się!”. Z wydechem uspokajasz się i powracasz do odczuć płynących z twojego ciała, teraz, kiedy czytasz ten tekst. Czujesz i wiesz, że właśnie odwiedziłaś TANZPLATTFORM DEUTSCHLAND 2020. Rozpoznajesz fragmenty spektakli, których doświadczyłaś. Wiesz, że wielokrotnie zmieniałaś perspektywę, żeby w pełni poznać różnorodną scenę tańca w Niemczech. Z wydechem otwierasz oczy.

UCIELEŚNIONE MYŚLENIE
Na tegorocznej Niemieckiej Platformie Tańca w Monachium pokazano 15 spektakli tanecznych, odzwierciedlających odmienne nurty tańca współczesnego w Niemczech. Prace były naprawdę różnorodne. Począwszy od spektakli abstrakcyjnych, opartych na wirtuozerskiej technice i klasycznej choreografii, przez prace zakorzenione w fizyczności, lecz przyglądające się jej z pozycji krytycznego obserwatora, aż po przedstawienia, dla których choreografia jest narzędziem poszerzonej refleksji nad kondycją współczesnego społeczeństwa. Obok ciekawego programu przedstawień, platformę wzbogacono o wiele wydarzeń towarzyszących: rozmowy z artystami, dyskusje, próby otwarte, pokazy badawcze i wycieczki tematyczne.

Dzięki temu udało się pokazać, w jaki sposób taniec współczesny znacznie wykracza poza powszechne wyobrażenie o sztuce tanecznej. Taniec współczesny to nie tylko dogłębna praktyka fizyczna, która może zachwycać wirtuozerią wykonania. To praktyka ucieleśnionego myślenia, w którym jednostkowe doświadczenie przeplata się z zaawansowanym dyskursem teoretycznym. Koncepcje filozoficzne, pytania z zakresu biologii, historii współczesnej, socjologii czy psychologii są przepracowywane przez ciało i za pomocą narzędzi teatralnych. W rezultacie, współczesna choreografia jest praktyką nowych sposobów współistnienia, współdziałania, wspólnego budowania struktur na scenie i poza nią. To praktyka głęboko zaangażowana społecznie, kwestionująca dominujące metody podejmowania decyzji, przeważające koncepcje i autorytarne systemy działania. Współczesna choreografia krytycznie przygląda się teraźniejszości, obnaża jej słabe punkty i wypracowuje alternatywne rozwiązania.
RZETELNY, CHOĆ PRZEJMUJĄCY
Przedstawienie Sašy Asentića i jego współpracowników pt. Dis_Sylphide to owoc ponaddwudziestoletniej współpracy choreografa z artystami, którzy mają trudności w uczeniu się. W Dis_Sylphide Asentić zaprosił do projektu międzynarodową, mieszaną grupę artystów (również tych z niezdolnością przyswajania wiedzy). Wspólnie przyglądają się krytycznie temu, co określa się mianem normy; co weszło do kanonu historii tańca i jest niejednokrotnie powielane po dziś dzień. Punktem wyjścia pracy twórczej zespołu stały się następujące produkcje taneczne: Hexentanz (1926) Mary Wigman, Kontakthof (1978) Piny Bausch i Self Unifinished (1998) Xaviera Le Roy.

Asentić wraz z zespołem prezentują – w rzetelny, acz przejmujący sposób – odmienne, ciągle obowiązujące perspektywy dotyczące rozumienia ciała. Opisują swoje doświadczenia wyniesione po obejrzeniu wybranych spektakli oraz doznania z odgrywania konkretnych scen. Widz nie otrzymuje gotowego produktu, w którym każde przejście pomiędzy poszczególnymi scenami jest niezauważalne. Widownia staje się świadkiem świetnie przygotowanej pracy, która oferuje wgląd w proces twórczy. Nagle wszyscy aktorzy zbierają się na proscenium i dyskutują między sobą o tym, w jaki sposób podjęli kolektywnie decyzję o wyborze i odegraniu danego fragmentu przedstawienia. Widzowie przysłuchują się niepowtarzalnym opiniom, wyrażanym „na żywo”, z pewnością wyćwiczonym, acz nie rozpisanym na role. Trzy języki (niemiecki, serbski i angielski) przeplatają się na scenie. Tłumaczami stają się osoby zaangażowane w proces twórczy. Każda z nich ma czas się zastanowić, dokładnie opisać swoje odczucia i dokończyć myśl. Czas zwalnia, ale się nie dłuży, ponieważ wspólnie z aktorami dzielimy doświadczenie podejmowania decyzji. Fascynująca i nietuzinkowa jest możliwość przyjrzenia się wyjątkowości każdego z artystów.

Libretto do Hexentanz napisała na nowo Natalija Vladisavljević. Na podstawie dwuminutowego nagrania z YouTube’a, we współpracy z Oliverą Kovačević Crnjanski, artystka podjęła się rekonstrukcji dzieła Wigman. Inscenizacja jest wypowiedzią na temat potrzeby wyrażenia własnej wizji artystycznej, nie zawsze dostępnej twórcom „sprawnym inaczej”. Kiedy oglądamy taniec Nataliji, rodzą się nowe pytania dotyczące prezentowanego solo. Kim jest tytułowa „wiedźma”? Czy gra ją aktorka na scenie? Czy solo zwraca uwagę na sposób, w jaki osoba „sprawna inaczej” może być postrzegana w społeczeństwie?

W kolejnej części Dis_Sylphide artyści prezentują wybrane fragmenty spektaklu Piny Bausch Kontakthof. Zespół ukazuje intymne odczucia jednostek wcielających się w poszczególne role. Widzowie słyszą, jak początkowo komiczny aspekt danej sceny nabiera agresywnego charakteru, jak czuje się osoba atakująca i atakowana, śmiejąca się i ta, z której się śmieją, patrząca i ta, na którą wszyscy patrzą. Wybrano te fragmenty pracy Bausch, które bardzo wyraźnie wskazują na aspekt przynależności do grupy i odstawania od niej. Często ujawniają niemoc jednostki – najczęściej kobiety – albo pokazują, że coś może być zarówno zabawne, jak i głęboko krzywdzące. Rekonstrukcja zachęca do postawienia pytania o stosunek współczesnego społeczeństwa do inności, obcości czy słabości.

W trzeciej odsłonie spektaklu następuje zaskakujący zwrot, w którym każdy z twórców wciela się w ciało Xaviera Le Roy (Self Unifnished) nieustannie ulegające transformacji. To ciało jest zaskakująco dostępne dla każdego z artystów. Staje się niejako ciałem uniwersalnym, uniwersalną przestrzenią połączenia, komórkowym procesem ciągłej przemiany. Prosty zabieg kontynuowania choreografii Le Roy, w której po zejściu ze sceny jednego performera „zastępuje” go inny, porusza dogłębnie. Przypomina, że – z założenia – wszyscy wkraczamy w doczesność na tym samym poziomie i przechodzimy taki sam proces rozwoju.

Czytaj cały artykuł:

https://www.goethe.de/ins/pl/pl/kul/mag/21867052.html?wt_nl=war_ pl1520