Dzieci są bezpretensjonalne. Kiedy zaczęłam z nimi pracować byłam zszokowana ich szczerością ( 'coś kiepsko dziś pani wygląda', ' ojej, jakiego ma pani siniaka na nodze', ' w tamtych włosach było pani brzydko'- po tym jak zmieniłam fryzurę, 'widziałam panią na naszej-klasie, coś mało ma pani kolegów'…), otwartością (' kocham panią', 'moja mama ma ziarenko w brzuszku', 'a Janek wczoraj zrobił kupę w majtki', 'czy może mnie pani przytulić, smutno mi'), i wszystkimi cechami które kiedyś miałam i je zatraciłam. Pamiętam jak na pierwszych zajęciach dzieci zaczęły się do mnie przytulać, siadać bardzo blisko mnie, był to dla mnie szok. Musiałam wypracować sobie nowe pojęcie 'przestrzeni osobistej', przynajmniej na zajęcia z przedszkolakami, a właściwie nauczyć się nie korzystać z tej przestrzeni.

Pracuję już z nimi drugi rok, moi bliscy dziwią się niezmiernie, że potrafię być tak bardzo cierpliwa, bo na co dzień uchodzę raczej za …emocjonalną osobę. Nie sądzę, żebym mogła nauczyć ich chociażby połowy tego, czego one przez ten czas nauczyły mnie.

Z resztą, pomysły z przedszkola często wykorzystuję też w pracy z dorosłymi, szczególnie tymi początkującymi. I świetnie się przy tym bawimy.

Karolina F.
2008-06-30