Goethe-Institut


O CO CHODZI Z… CLAASEM RELOTIUSEM I INNYMI PRZYPADKAMI?
KŁOPOTY Z PRAWDĄ

Claas Relotius, były dziennikarz tygodnika „Der Spiegel“, umieszczał w swoich tekstach zmyślone historie. Na dodatek za efektowne reportaże był wcześniej wielokrotnie nagradzany. Jaka nauka płynie z tego dla niemieckich mediów? Na to pytanie odpowiada Christoph Bartmann.

Nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek wcześniej słyszał o Claasie Relotiusie lub czytał jego teksty, choć dziennikarz ten przez wiele lat uchodził za młodą gwiazdę reportażu w dziale społecznym tygodnika Der Spiegel i był zasypywany nagrodami za swoje, jak wówczas mówiono, wciągające i świetne językowo reportaże. Niedawno okazało się, że większość jego historii, nie tylko tych, które drukowano w Spieglu, była wyssana z palca, a w najlepszym razie mocno podkoloryzowana. Relotius często nawet nie odwiedzał miejsc, których dotyczyły jego rzekome kwerendy, wymyślał cytaty i postaci, i w ogóle robił wszystko, żeby jego teksty jak najlepiej się czytały. Oto, jak zaczyna się typowy tekst Relotiusa, i wydaje się dziwne, że ten ton nie zaalarmował branży dziennikarskiej już znacznie wcześniej: „Cztery minuty wcześniej, nim Nadim, dziecko z zaczerwienionymi oczami, pociągnął wyzwalacz przy swojej kamizelce, by wylecieć w powietrze wraz z dziewięcioma i pół kilogramami ładunku wybuchowego, muezini wezwali milionowe miasto Kirkuk do modlitwy wieczornej przez głośniki skierowane ku wszystkim dzielnicom.“ Relotius uwielbia łączyć niezwiązane ze sobą wydarzenia. Tu dziecięcy terrorysta-samobójca, tam nawoływanie muezinów. Czytelnikowi ma się wydawać, że cztery minuty dzielące te wydarzenia miały jakieś faktyczne znaczenie, jednak nie mają żadnego – to niewyszukany zabieg, który ewokuje określony nastrój i buduje napięcie. To niedobrze, gdy tego rodzaju dziennikarska proza zdobywa nagrody...

Czytaj cały artykuł:


https://www.goethe.de/ins/pl/pl/kul/mag/21493943.html 2019-03-02