korepetycje angielski korepetycje niemiecki
Nie jesteś zalogowany.
Nie masz konta?

Goethe-Institut: Sztuka budowlana w podziemiu – nowe dworce szybkiej kolei miejskiej i stacje metra

Goethe-Institut: Sztuka budowlana w podziemiu – nowe dworce szybkiej kolei miejskiej i stacje metra

Dworce szybkiej kolei miejskiej i stacje metra – podstawowe budowle infrastruktury transportu szynowego i typowe wyzwania architektury przełomu XIX i XX w. – od początku trzeciego tysiąclecia przeżywają estetyczny renesans. Ich dawna utylitarna surowość ustępuje dziś pierwszeństwa wysokim wymaganiom dizajnerskim.

W 2015 roku ma zostać ukończona budowa linii Wehrhahn – całkowicie nowej trasy o długości 3,4 km pod centrum Düsseldorfu, a w 2013 udostępniono w Hamburgu przedłużenie linii metra nr 4, co umożliwiło połączenie nowej dzielnicy HafenCity ze śródmieściem. Berlin planuje zaś przyłączenie linii nr 55 – tak zwanego „metra kanclerskiego“, łączącego Reichstag z Dworcem Głównym – do linii nr 5.
Projekt szybkiej kolei „Mitteldeutschland“

Najbardziej czasochłonny (17 lat) i prawdopodobnie najdroższy (960 mln euro) projekt budowlany zrealizował jednak Lipsk. Od końca 2013 roku dwa tunele o długości ok. 1,4 km łączą Dworzec Główny na Starym Mieście i dawny Dworzec Bawarski z czterema podziemnymi i dwoma nadziemnymi stacjami. W sumie siedem linii łączy teraz tereny aglomeracyjne ze śródmieściem Lipska. Stacje podziemne zostały zaprojektowane przez takie renomowane biura architektoniczne, jak HPP Architekten (Dworzec Główny), KSW Architekten (Rynek), Peter Kulka Architektur (Dworzec Bawarski) oraz pracownia Maxa Dudlera.

Projekt stacji Platz der Friedlichen Revolution (dawniej Wilhelm-Leuschner-Platz) – dzieło Maxa Dudlera – wyróżniono Lipską Nagrodą Architektoniczną za rok 2013. Hala peronowa, położona na głębokości 20 m, ma prostokątny przekrój i centralnie umiejscowiony peron. Ściany i sufit tego bezkolumnowego wnętrza są pokryte kratownicami z betonu licowego, których pola są wypełnione podświetlanymi od tyłu luksferami. Elementy ścienne przymocowano do stalowej konstrukcji, zakotwiczonej w ścianach tunelu; elementy sufitowe podwieszono bezpośrednio pod stropem.
Przejrzystość formy

Dzięki powtarzalności podwójnych kratownic, lekko skrzywiona hala o potężnych rozmiarach (15 m wysokości, 20 m szerokości, 140 m długości) robi wrażenie jasnej i przejrzystej. Wyposażenie peronu podkreśla ten nastrój: miejsca do siedzenia, gabloty na rozkład jazdy i automaty biletowe wkomponowano w betonowe bloki, które poukładano wzdłuż platformy jak bryły geometryczne. Przeciwwagą dla industrialno-technicznego dizajnu ścian jest posadzka wysepki peronowej z jasnego, bezspoinowego lastriko, wylewanego na miejscu.

Podziemna hala peronowa zebrała pochwały za „funkcjonalną redukcję i przejrzystość formy“, natomiast krytykowano obydwa naziemne budynki wejściowe, o których sam architekt powiedział, iż stanowią akcenty „świadomie kontrastujące z filigranową i transparentną halą“. W związku z przyznaniem nagrody, lipski portal architektoniczny „Stadtforum Leipzig“ zarzucał koncepcji budynków wejściowych brak odniesienia do kontekstu urbanistycznego. Faktem jest jednak, że w roku 1997, gdy rozstrzygano konkurs na projekt, taki kontekst jeszcze nie istniał.
Modernizacja holu dworcowego

W Monachium, w którym metro zaczęto budować dopiero w okresie przygotowań do Igrzysk Olimpijskich 1972, przebudowa dworca szybkiej kolei i stacji metra Marienplatz spotkała się z bezwarunkową akceptacją. Miejska Komisja Planowania Przestrzennego jednogłośnie zaaprobowała projekt biura architektonicznego Allmann Sattler Wappner Architekten, które, wraz z dizajnerem światła Ingo Maurerem, wygrało w 2011 roku konkurs na koncepcję modernizacyjną holu dworcowego. Christian Ude, ówczesny burmistrz Monachium, podkreślił, iż projekt jest adekwatny do „wysokich wymagań, jakie stawia to centralne miejsce i monachijska architektura kolejowa“.
Porządkowanie i redukowanie

Architekci planują uporządkowanie wnętrza i zredukowanie licznych przybudówek z lat siedemdziesiątych, dzięki czemu chcą osiągnąć wizualną klarowność przestrzeni. Wyraziste niebieskie flizy klatek schodowych i pomarańczowe perony, zaprojektowane pierwotnie przez Alexandra von Branca, mają zostać zachowane. Udoskonalona koncepcja, którą przedstawiono w lecie 2012 roku, przewiduje, iż sufit w centralnej części holu pokrywać będą czerwone płyty, a oświetlenie zapewnią zintegrowane z nimi, specjalnie skonstruowane płaskie moduły LED. Dla kontrastu, nowe pasaże handlowe na obrzeżach holu będą miały srebrne ściany fasadowe i jasne sufity. Dzięki tym zabiegom, hol centralny o powierzchni 1.700 m kw. – raczej kompaktowy w swych proporcjach – będzie sprawiał wrażenie jaśniejszego i bardziej reprezentacyjnego. Aby zyskać akceptację dla ekspresyjnej barwy, Ingo Maurer, architekci i zakład komunalny urządzili specjalne pomieszczenie modelowe na placu budowy.

Album Unter Grund. U-Bahn-Stationen in Deutschland [Pod ziemią. Stacje metra w Niemczech] fotografika Michy Pawlitzkiego w fascynujący sposób pokazuje nowoczesny wystrój niemieckich stacji metra. Książka, wydana w 2013 roku przez Edition Panorama, zawiera ponad 200 kolorowych fotografii oraz teksty Thilo Hilperta, Stefana Meyera-Miethkego i Michy Pawlitzkiego.
http://www.goethe.de/ins/pl/lp/kul/dup/zuk/pl12667479.htm